Dobry Pancho, Zły Pancho – “Na Sygnale”

GOOD ASH
What… are you? Are you me?BAD ASH
WHAT… ARE GOO? ARE GOO ME?!! You
sound like a jerk!

GOOD ASH
Why are you doing this?!

BAD ASH
Wanna know? ’cause the answers
easy. It’s cause I’m the bad Ash,
and yer…

To dialog z kultowej Army of Darkness. Scena jest następująca: główny bohater Ash zostaje opanowany przez demona. W pewnym momencie wyrasta mu na barku oko, później głowa, następnie dodatkowe ręce i nogi. W końcu przemiana się kończy i z jego ciała wychodzi sobowtór. Fizycznie identyczny, kropka w kropkę taki sam. Psychicznie zupełnie inny. Zły, złośliwy, podstępny. Dwa skrajne odbicia umysłu – Dobry Ash i Zły Ash.

A teraz wyobraźmy sobie, że takowy demon opanował mnie. Wykształcił się Zły i Dobry Pancho. Jeden, który nie waha się zadawać trudnych pytania, bombarduje epitetami, krytykuje i wyśmiewa. Drugi Dobry Pancho wyrozumiały, cierpliwy, rozsądny. Wszystko to po to, że skomentować pewne zjawisko na polskim rynku – wydawanie gier najniższym kosztem. I dodatkowo w związku z otrzymaną grą “Na Sygnale”. Grać, nie grałem, wszystkie wnioski są na podstawie pierwszego wrażenie jakie miałem po zobaczeniu produkcji Kuźni Gier.

Zły Pancho: – Mam w rękach “Na Sygnale” i nie mogę sobie przypomnieć tego psa.

Dobry Pancho: – Hola, hola! A ile ta gra kosztuje? 25 złotych! Dostajesz za najniższą cenę grę, która może nie rzuca na kolana wyglądem, ale zapewne jest bardzo grywalna. Czego można chcieć więcej za taką cenę? Chłopaki zrobili wszystko co się dało, żeby zredukować koszt do minimum. Znasz jakieś gry lepiej wyglądające za tą cenę?

Zły Pancho: – Ba! Oczywiście, że znam. Land Unter kosztował mnie w Niemczech 16 złotych, 6 Nimmt!, Razzia czy Geschenkt 24 zł kosztowały. A co dostaję? Karty z niezłego materiału, wszystkie kolorowe, zachęcające. Małe, niewielkie gry, do tego tanie i nie wyglądają jako twór przedszkolaka.

Dobry Pancho: – Ale to przecież Niemcy. Największy na świecie rynek gier planszowych. Świetnie rozwinięta sieć drukarni i fabryk dedykowanych grom, drewnianym elementom, zabawkom. Do tego każda gra sprzeda się w wielkiej ilości egzemplarzy to koszt produkcji może być wyższy.

Zły Pancho: – Ale czy my musimy wiecznie dziadować? Wszędzie przypominać, że jesteśmy krajem postkomunistycznym? Gry planszowe to elitarna zabawa. Po co bawimy się w masówkę? Goście zrobiliby kolorowe karty, normalne pudełko, instrukcje i plansze. I sprzedawali po 50 złotych, a nie się ośmieszali. Przecież i tak gry planszowej nie kupi byle dresiarz, nie ważne czy będzie kosztować 5zł czy 25zł to raczej zabawa dla dorosłych, wykształconych ludzi. Najczęściej mają już pracę to i znajdą 50zł na ciekawą i dobrze wykonaną wizualnie grę.

Dobry Pancho: – Dorośli to nie tylko potencjalni klienci. Uczniowie i studenci to też fani takiej zabawy. A dla nich różnica 25 złotych to jak najbardziej odczuwalna kwota. Tu nie chodzi o dziadowanie, tu chodzi o popularyzowanie. Lepsza jest tania, fajna gierka, dobrze się sprzedająca, nawet nie super ładnie wykonana niż kolorowa i piękna, ale leżąca na półkach. Ta tania gra później znajduje się na listach bestsellerów, bo każdy ją kupi. Gość pokaże ją w szkole na przerwie, spopularyzuje wśród kumpli, którzy nie będą się wahać z kupieniem bo jest tania. Coraz więcej osób wciągnie się w nasze hobby. Producent więcej zarobi i będzie mu się opłacało wydawać nowe gry.

Zły Pancho: – Jedzmy gówno! Miliony much nie może się mylić! Tyle wywnioskowałem z twoich argumentów. To złe podejście. Propagujemy paskudztwo i brzydotę. Gry planszowe to elegancja i estetyka. Cały świat idzie w tym kierunku. A my siedzimy na tym swoim buraczanym klepisku. Mamy do diabła XXI wiek! Jesteśmy w Unii Europejskiej! 17 lat minęło przemian! I co? Wydajemy gry, które wyglądają gorzej niż produkcje Encore z lat osiemdziesiątych. Tamte produkcje przy “Na Sygnale” to dzieła sztuki. Co ja mówię! Gry ze Świata Młodych wyglądały lepiej! Nie idźmy na masówkę, bo nie stać nas na to. Co z tego, że raz będzie lepsza sprzedaż. Tu chodzi o bardziej dalekosiężne planowanie. O to, żeby ludzie też poczuli, że lubią mieć grę na półce, bo ładnie wygląda, nie wstydzić się pokazać polskiej gry ludziom, którzy po raz pierwszy mają styczność z tym hobby. Pokażesz znajomemu, który nie grał w żadne gry “Na Sygnale”? Najprawdopodobniej wyśmieje cię albo weźmie to jako obrazę i da ci w pysk.

Dobry Pancho: – Są gry, które robi się dla sprzedaży masowej i dla wszystkich, są takie, które dopieszcza się i kieruje do wymagającego, doświadczonego klienta. Sprzedając grę po najniższych kosztach, więcej się ich sprzeda i będzie większy zysk. Ten zysk będzie można w przyszłości wykorzystać, aby wypuścić elegancką grę. Firma dłużej się utrzyma i będzie wydawać więcej gier. To jest twardy biznes i polska rzeczywistość. Twórcy dostosowują się do rynku. Nie wydają gier w takiej postaci, bo lubią wydawać brzydkie gry. Zmusza ich do tego sytuacja, wysokie podatki, niszowe hobby. Do tego jeszcze “Na Sygnale” to pozycja specyficzna. Porusza polską rzeczywistość i to w krzywym zwierciadle. Ja nawet wolę, że wygląda tak jak wygląda. Nadaje jej to odpowiedni klimat. Gra wyśmiewa wady, jest o dziadostwie i głupocie. Wprowadzenie pięknych wzorków, kolorowych grafik, dodatkowych szczegółów byłoby nieadekwatne. I wyglądałoby po prostu głupio.

Zły Pancho: – Gówno prawda!