The Hellgame

Autor: Robert Żak (robert-wg)

“… W obręb drugiego wstąpiłem koliska,
…
A wtem mi w uszach jęki zaskowyczą;
…
Piekielny orkan, puszczony ze smyczy”

Dante, Boska Komedia, Pieśń V

Piekło i postać Lucyfera najsilniej odcisnęła piętno na cywilizacji europejskiej w okresie średniowiecza. Jedną z najbardziej sugestywnych wytworów kultury tamtego czasu była ‘Boska Komedia’ Dantego, napisana na początku XIV wieku, przedstawiająca piekło jako koszmarną krainę złożoną z tzw. przedpiekla oraz 9 kręgów, przeznaczonych dla cierpiących straszliwe męki, różnego rodzaju grzeszników. Jego opis Piekła, Lucyfera i demonów był i jest nadal natchnieniem dla wielu artystów, pisarzy i jak się okazuje twórców gier. W ten właśnie, dość oryginalny i niesamowity klimat wpisuje się bowiem gra ‘The Hellgame’.

Zawartość

Już samo pudełko z grą wygląda intrygująco i odpowiada klimatowi gry – czarny kolor z nakreślonym pentagramem. Gra nie przyciąga wzroku krzykliwą, barwną grafiką, tak jak większość gier planszowych.

Otwierając je, od razu zwracają uwagę, barwne, ciekawie wyglądające elementy gry: mapa, żetony i setki kart do gry.

Mapa przedstawia piekło wg opisu Dantego. Widać na niej 9 kręgów oraz centralne miejsce, gdzie mieści się siedziba Lucyfera. Każdy krąg podzielony jest na 5 sekcji przeznaczonych dla różnych grzeszników, zgodnie z opisem Dantego. Z boków planszy umieszczone są pomocne wyciągi z instrukcji i ważniejsze tabele, przez co nie trzeba za bardzo zaglądać do instrukcji.

Nieco kłopotliwa może okazać się cyrkularna mapa, zwłaszcza przy pierwszej rozgrywce. Małe obszary i żetony kontroli nieco utrudniają dobre spojrzenie na całość i ocenę sytuacji strategicznej. Ciężkie jest życie demona…

Niestety, wadą planszy jest to, że nie jest podklejona na tekturze, co może z czasem spowodować, iż będzie się ona niszczyć.
Mapa piekła

Karty do gry są podzielone na 4 talie (Wydarzenia, Arkana (czyli czary, wpływy i inne mroczne machinacje), Lokacji (odpowiadające sekcjom na mapie) oraz Demony). Wszystkie karty utrzymane są w mrocznej kolorystyce i świetnie oddają klimat gry. Niektóre z ilustracji na kartach są bardzo obrazoburcze i mogą nieco szokować. Jako ciekawostkę można podać, że autorzy pozwolili sobie na mały żart, umieszczając zdjęcie z rozgrywki ‘The Hellgame’, jako ilustrację na karcie jednej z sekcji piekła (dla sekcji ‘Playground of the idle’).

Pomimo swego niepowtarzalnego klimatu przyznać należy, że żetony są jednak trochę zbyt małe (szczególnie żetony kontroli dusz i żetony kontroli sekcji) – co czasami wpływa niekorzystnie na czytelność tego, co się dzieje na planszy. Z drugiej jednak strony w trakcie rozgrywki okazuje się, że jest to rozwiązanie przemyślane, gdyż kładzie się je jedne na drugich, np.: na dowódcy kładzie się mniejsze żetony legionów potępieńców, a na tych z kolei jeszcze mniejsze piekielnych ogarów (hellhounds). Jest to rozwiązanie bardzo praktyczne, gdyż jeden taki stosik tworzy w grze jedną jednostkę bojową. Szczególnie ciekawie wyglądają żetony ludzkich dusz (pełniących w grze rolę “waluty”) z wizerunkami ludzkich twarzy i innych części ciała tworzących swoistą mozaikę.

Ciekawym uzupełnieniem do klimatu gry są czarne kostki sześcienne, z narysowanym pentagramem, na ściance jedynki.

Instrukcja, czarno-biała, bez żadnych grafik, wygląda nieco “siermiężnie”, ale tylko na pierwszy rzut oka. Tekst jest czytelny, napisany prostym językiem. Autorem gry jest demonolog, więc instrukcja okraszona jest wieloma odnośnikami do przedstawionego w grze świata demonów, symboliki, znaczenia i pochodzenia ważniejszych słów czy cytatami z dzieła Dantego. Ciekawy jest także przedstawiony na końcu instrukcji opis poszczególnych demonów, które biorą udział w grze wraz z opisem ich charakteru, pochodzenia oraz…. opisu ich ostatnio odnotowanej aktywności na ziemi.

Reasumując, należy stwierdzić, iż oprawa graficzna gry jest bardzo dobra, klimatyczna a nawet intrygująca. Zastrzeżenia może jednak budzić samo wykonanie: wielkość żetonów, plansza na papierze a nie tekturze etc.
Mechanika gry

Przygotowanie do gry nie zajmuje zbyt dużo czasu i polega na rozlosowaniu sekcji, kart trzech najwyższych demonów i wydaniu graczom startowych dusz i legionów. Razem zajmuje to około kilku minut.

Celem gry jest objecie kontroli nad jednym z kręgów piekła. Gracze grają triumwiratem najwyższych demonów piekielnych, z których każdy charakteryzuje się unikalnymi zdolnościami oraz charakterystykami (charyzma, walka i umiejętności magiczne). Początkowi gracze mogą być nieco zawiedzeni, losując demona o niższych charakterystykach w danej kategorii. Jest to jednak pozorna słabość. Balans demonów jest zachowany i niskie umiejętności w danej dziedzinie są zrekompensowane zazwyczaj poprzez użyteczną zdolność. Niski prestiż demona jest wbrew pozorom czymś dobrym, gdyż demony o niskim prestiżu poruszają się jako ostatnie. Gracze szybko dostrzegają w tym spore możliwości zaskoczenia przeciwnika i reagowania na jego ruchy.

Do dyspozycji graczy są również jednostki bojowe – legionów piekielnych. Dowódcy mogą dowodzić jednostkami legionów oraz strasznych hellhoundów, ogarów chaosu, morderczych w walce, ale przy braku kontroli zupełnie nieobliczalnych. Uwolnione ze smyczy wykonują ruchy w losowych kierunkach i pustoszą napotkane lokacje. Pojedyncze jednostki nie mają z nimi większych szans.

W każdej turze gracze mogą wykonać tylko jedną akcję każdym z kontrolowanych przez siebie demonów. Oznacza to, ze można w turze wykonać co najwyżej trzy akcje. Często się jednak zdarza, iż demony gracza są czasowo lub stale eliminowane z gry i gracz ten czasowo ma do dyspozycji dwie, jedną lub zero akcji.

Ilość możliwych do podjęcia przez demony akcji (czynności) jest naprawdę imponująca. I tak można między innymi zagrać mniejszy lub większy czar, rozpuścić lub przejąć jednostki wroga, ukorzyć się przed Lucyferem w celu uzyskania wybaczenia, gdy popadliśmy w niełaskę, wysłać demona na ziemię po dusze i łaski Lucyfera, spiskować na ziemi, aby pogłębić istniejący tam chaos i zwiększyć przypływ dusz do piekła, poruszyć armie potępieńców rzucając je do ataku na wrogów, próbować przejąć kontrolę nad ogarami piekielnymi, szybciej zakończyć turę, przesunąć demona na ścieżce prestiżu i wiele innych, które “z pamięci” nawet trudno wymienić.

Olbrzymi wpływ na grę mają globalne wydarzenia, losowane raz na turę. W piekle może pojawić się np.: szalony anioł ‘Uriel’ przybywający z prywatną krucjatą, mogący zrobić prawdziwe spustoszenie wśród zastępów piekielnych czy ‘Lilith’, matka demonów, która może przybyć w jednej ze swoich trzech postaci lub egzorcyści mogący zabić demona przebywającego akurat na ziemi.

Po zakończeniu przez wszystkie demony akcji odbywa się walka pomiędzy legionami należącymi do różnych triumwiratów, jeśli spotkały się one w tej samej sekcji piekła. Walka odbywa się na zasadzie rzutów kośćmi na trafienie i ocalenie (save) – podobnie jak w grach bitewnych. Wynik walki jest modyfikowany przez obecność na polu bitewnym demonów, przywódców legionów, zagrane czary etc.

Walka, moim zdaniem, mogłaby być trochę uproszczona. Sporo rzutów, zwłaszcza przy większej liczby graczy zajmuje trochę czasu. Myślę, że autorzy mogliby zrezygnować z rzutów na ‘save’ lub uprościć mechanizm walki, ale to moja prywatna opinia.

Element losowy, choć wpływający na poszczególne walki nie wpływa na strategiczne aspekty gry, zwłaszcza, że szczęściu można pomóc poprzez zagranie odpowiednich arkan bądź przyporządkowanie do walki jednego z wyższych demonów lub/i dowódców.

Po zakończeniu walki triumwiraty proszą Lucyfera o przyznanie praw do objęcia w posiadanie poszczególnych zdobytych sekcji piekła. Lucyfer wyraża zgodę lub nie w zależności od tego czy dany triumwirat cieszy się jego łaskami czy też popadł w niełaskę wskutek swoich nieudolnych poczynań.

Gra jest przeznaczona dla dwóch do sześciu graczy, ale chyba najciekawsza jest rozgrywka w 4-6 osób. Grając pierwszy raz, gracze z reguły zupełnie nie wiedzą jak grać i najczęściej po prostu rekrutują legiony i próbują militarnie rozstrzygnąć kontrolę nad sekcjami. Nie o to w tej grze chodzi i nie tędy prowadzi droga do zwycięstwa. Jeśli gra się drugi raz, albo przynajmniej przeczyta instrukcję łatwo się o tym przekonać i gra staje się “piekielnie” urozmaicona. Walka toczy się wtedy nie tylko na planszy, ale także równolegle wśród samych graczy, którzy spiskują, zawierają pakty, wbijają sobie wzajemnie przysłowiowy nóż w plecy etc. Wtedy też gra nabiera prawdziwego smaku i zaczyna się prawdziwa piekielna intryga.

Autorzy gry przygotowali dodatek do gry Hellgame: “Extra Evil” Jest to talia kart dodatkowych, które wzbogacają rozgrywkę o nowe arkana. Dodatek ten wprowadza także pewne klaryfikacje do istniejących zasad gry.

Podsumowanie

‘The Hellgame’ nie jest grą prostą i jest raczej przeznaczona dla bardziej wymagających graczy. Po wdrożeniu się w specyficzny klimat i mechanikę, gra wciąga niesamowicie. Mroczny, klimatyczny ‘design’ i mnogość rozwiązań czynią grę bardzo interesującą..

Zalety:

staranie dobrana grafika, świetnie oddająca klimat gry
imponująca ilość taktyk i strategii
gra długo się nie znudzi dzięki swojej nieprzewidywalności. Wydarzenia globalne mogą mocno zdeterminować strategię graczy (np.: szalejący w piekle anioł Uriel czy Lilith zmienią zupełnie sposób rozgrywki)
brak efektu kingmaking. Gracz, który już “prawie” wygrywa, może szybko stracić swoją pozycję dzięki wydarzeniom losowym czy spiskom innych graczy
nie da się całkowicie wyeliminować gracza, nawet po zabiciu wszystkich demonów, losuje następnych i wraca do gry
Wady:

zasady nie są zbyt trudne, ale jest w nich mnogość rozwiązań i niuansów. Stąd Hellgame to gra raczej dla doświadczonych graczy
ciężki do ustalenia czas rozgrywki. Jedna gra może trwać kilkanaście minut i … kilka godzin – wszystko zależy od samych graczy
tematyka gry może nie wszystkim odpowiadać. Gracz, który ze względu na swój światopogląd i przekonania może poczuć się urażony, lepiej niech wybierze inną grę
wykonanie gry. Niektóre żetony mogłyby być większe a plansza wykonana na tekturze

Ten artykuł został pierwotnie opublikowany w serwisie Gry-Planszowe.pl.