Dwa akapity: o dawaniu

Na miły Bóg, życie nie tylko po to jest, by brać
Życie nie po to, by bezczynnie stać
I aby żyć, z siebie samego trzeba dać.
Słowa najsłynniejszej piosenki Staszka Soyki, piosenki – przyznajmy to uczciwie – raczej banalnej, słodkiej do obrzydzenia, i ogranej w radiu tak, że człowiek na jej dźwięk umiera, pasują mi do Pionka jak ulał. Pasują, bo wokół Pionka tworzy się jakaś niezwykła atmosfera polegająca na tym, że ludzie zgłaszają się do mnie z przeróżnych kierunków i oferują pomoc. Czuję się z tym dziwnie i czuję się z tym dobrze. Zielu pisze mi na gg, że przygotował na konkurs wiedzy o grach planszowych specjalne pytania w formie rebusów. Będzie zabawa. WC na forum gier planszowych ogłosił, że przygotuje dla wszystkich chętnych identyfikatory. Za darmo. Ślęcząc przed kompem robiąc każdemu unikalną plakietkę, z imieniem, nickiem, rysunkiem avatara i miastem, z którego się przyjechało. Jarek z Egmontu pisze mi w mailu, w tajemnicy, że jest spora szansa, że przywiezie na Pionka [TOP SECRET]. Folko mówi, że usiądzie z autorami prototypów i poopowiada im o robieniu gier. Za kilka dni na forum gry planszowe rozpocznie się wyścig i licytacja – uczestnicy Pionka będą mówili jakie gry przywiozą, jakie wytłumaczą, jakie z chęcią pokażą innym graczom z Polski.

No nie mogę się doczekać Pionka. Już mi się Pionek śni. Znaczy to, że spotkamy się już bardzo, bardzo niebawem…