Nos w nos

Otwieram małe pudełeczko i zastanawiam się czy to maślan 2-fenyloetylu, maślan geranylu, czy mrówczan cytronelilu? Następne pudełeczko i przypominam sobie cis-3-heksenal, potem 1-mentol i walerian etylu. Dobrze, że dzieci postrzegają świat inaczej i nie zaprzątają sobie głów tak skomplikowanymi nazwami. Dla nich ważniejsze jest czy coś pachnie ładnie, czy brzydko. Zmysłem węchu poznają świat.

Po 2 świetnych tytułach dla dzieci w wieku przedszkolnym, tj. Tęczy i Bim-Bom, długo czekałam na kolejny tytuł z serii Zmysły. Miał on dotyczyć zmysłu węchu. Zaprojektowanie takiej gry wydawało mi się misją niemożliwą do spełnienia. Okazało się, że wszystko jest możliwe.

Gra naprawdę pachnie i to nie jednym zapachem a sześcioma. Te zapachy są sednem gry. Umieszczone są w małych, zamykanych pojemniczkach, po których otwarciu docierają intensywne zapachy: mydła, róży, jabłka, mięty, dymu (palonego drewna) i trawy. Uwielbiam zapach palonego drewna, ten mogłabym wąchać i wąchać. Mam bardzo dobre z nim skojarzenia. Najbrzydszy zapach, co zgodnie przyznają mi wszyscy, to zapach trawy. Marzyłaby mi się zamiast niego kumaryna – zapach siana. Intensywność zapachu maleje z długością jego wąchania, zamknięcie pudełeczka na dłuższy czas ponownie gromadzi większe liczby cząsteczek, a tym samym bardziej wyrazisty zapach. Najmniejszą intensywność wykazuje mydło, największą róża. Z pudełeczkami zapoznało się już wiele nosków i nosów, zapachy są ciągle te same, trudno mi jest jednak orzec jakie będą za rok. Czas pokaże. W każdym bądź razie, pomysł zamknięcia zapachów w pudełeczkach jest świetny i wykonanie bardzo dobre. Zresztą jakość widać we wszystkich elementach. Grube i duże kartoniki z grafikami nawiązującymi do zapachów, po 4 na każdy rodzaj. Są tu więc szarlotka, ognisko, spieniona gąbka, perfumy, herbata miętowa, trawa i wiele innych. Do tego można rozłożyć instrukcję, a na jej odwrocie znaleźć wielki plakat pokazujący elementy z kartoników w tętniącej życiem scenerii. To wszystko bardzo przyciąga dzieci w wieku przedszkolnym.

 

 

 

 

 

 

 

 

 

 

 

Gra jest przeznaczona dla dzieci w wieku 4-8 lat. Według mnie, nadaje się dla znacznie młodszych dzieci, jako narzędzie pokazujące świat, dla starszych, powyżej wieku przedszkolnego już nie jest ciekawa. Mechanika opiera się na prostym memory, w które wplecione są zapachy. W memory zagrają nawet 8-latkowie, nie znający oczywiście innych gier i mający młodsze rodzeństwo. Z rozpoznawaniem zapachów raczej nie będzie już w tym wieku problemów. Zaś dla przedszkolaków zapachy są wyzwaniem, bo zmysł węchu jest chyba najmniej kształtowany poprzez zabawę. 3-4 letnie dzieci nie potrafią jeszcze nazywać zapachów, sukcesem jest gdy skojarzą je np. z wędzoną szynką, zapachem liści czy kremem z maminej toaletki. 5-6 latki radzą sobie dobrze, choć pierwsze spotkanie z grą jest dla nich zaskoczeniem – w końcu w zabawie pamięciowej muszą połączyć zapach z obrazkiem. Nos w nos to kilka zabaw: pierwsza opiera się na łączeniu zapachu z obrazkiem na kartoniku zgodnie z zasadami gier memory; druga polega na najzwyklejszym łączeniu kartoników w pary, bez użycia pojemniczków z zapachami; trzecia to loteryjka, w której wszyscy gracze wąchają ten sam zapach i próbują szybciej od innych zdobyć odpowiedni kartonik.

 

 

 

 

 

 

 

 

 

Ze względu na wykorzystanie zmysłu węchu, gra jest bardzo ciekawa. Pojawia się jednak problem, że przy intensywnej grze zapachy zaczynają się w naszych nosach mieszać i spada poziom rozpoznawania. Po jednej rozgrywce dzieci i towarzyszący im dorośli mają dość. Prosta mechanika memory też zbyt długo dzieci nie bawi. Dla starszych dzieci gra jest nudna. Dla młodszych bardzo atrakcyjna. Jeśli miałabym ją polecać to przede wszystkim rodzicom dzieci 3-5 lat.

 

Autor: Łukasz M. Pogoda
Liczba graczy: 1-4
Wiek graczy: 4-8