Leśne duchy

Leśne duchy (Spirits of the Forest)
Projektant: Michael Schacht
Liczba graczy: 1-4
Wiek: 14+
Ranking BGG: 7.1
Czas gry: ok. 30 min.
Wydawca PL: Fox Games
Rok wydania: 2018
Cena: ok. 50 zł

Leśne duchy to sympatyczna gra kafelkowa z mechaniką zbierania setów i punktowania za przewagi.

Na początku z kafelków układamy las. Może to być zwykły prostokąt 4×12, może to być inna figura przedstawiona w instrukcji (wersja “Leśne wydarzenia”). Niczym w komputerowym mahjongu będziemy co turę zbierać dostępne kafelki (kafelek można zabrać z lasu wtedy, gdy jego dłuższy bok nie sąsiaduje z żadnym innym kafelkiem – w wariancie podstawowym będą to po prostu najbardziej zewnętrzne kafle z każdego rzędu). Cel to zbieranie zestawów symboli: symboli leśnych duchów (tych jest 9) oraz symboli życiołów (trzy: słońce, księżyc i ogień). Na koniec gry punktujemy za przewagi: PZ-ty zdobywa gracz, z największą liczbą danego symbolu w takiej liczbie ile tych symboli posiada.

Niepisaną a pożądaną zasadą powoli stają się dodatkowe warianty gry. I tak też jest w leśnych duchach. Możemy do rozgrywki włączyć karty życzeń i karty złego uroku. Te pierwsze premiują nas (np. dając dodatkowe wirtualne symbole duchów) za spełnienie określonego warunku (np. przewagę wśród pewnych duchów lub największą liczbę żetonów daru lasu – to żetony, które leżą na niektórych kaflach i które dają określone bonusy). Te drugie odejmują aż 6 punktów zwycięstwa za fakt posiadania najmniejszej liczby określonych duchów (wskazanych na tej karcie).

Innym wariantem jest zagranie z porami roku. Można je łączyć z kartami życzeń i złego uroku. Chodzi o to, że od teraz każdy rząd to pora roku (wiosna, lato, jesień, zima) i dla każdej z tych pór roku losujemy kartę, która określa ile kart musi zostać w rzędzie na koniec gry. Inaczej mówiąc – jeśli wylosujemy dwójkę, nie będzie można wziąć dwóch ostatnich kart z tego rzędu. W ten sposób rozgrywka staje się odrobinę krótsza.

Co jest w tej grze fajnego?

Na początku, przyznam szczerze, miałam ochotę rzucić ją w kąt. Zaczęłam od trybu solo oraz rozgrywki dwuosobowej. I gra była – delikatnie mówiąc – nijaka. Zwłaszcza solo.

Na szczęście recenzent zobligowany jest zagrać w każdym składzie i wiele razy zanim wyda opinię. A każda następna rozgrywka była o niebo lepsza.

A więc – co takiego fajnego w niej znalazłam?

Po pierwsze możemy brać za jednym zamachem (czyli w swojej turze) tylko dwa symbole ducha (zawsze bierzemy tylko jeden typ ducha). Oznacza to tyle, że weźmiemy albo jedną kartę z podwójnym symbolem, albo dwie z pojedynczym (ale tym samym) symbolem ducha. Nie da rady zgarnąć ze stołu karty podwójnej i pojedynczej.

Po drugie – ważne są nie tylko przewagi. Ważne jest też to, by zebrać przynajmniej po jednej karcie z każdego rodzaju, bo za brak jakiegoś ducha, albo jakiegoś żywiołu dostajemy w plecy minus trzema punktami (co nie jest może specjalnie dużo, ale też nie jest mało).

Po trzecie możemy kombować karty życzeń z kartami złego uroku i – oczywiście – zbieranymi duchami / żywiołami.

Po czwarte – mamy jeszcze kryształy (każdy wart jest 1 PZ na koniec gry) którymi można rezerwować sobie upatrzone kafelki. Choć to wcale nie oznacza, że tego kafelka przeciwnik nie podbierze. Jeśli będzie chciał zabrać zarezerwowany kafel – będzie zobligowany odrzucić jeden ze swoich kryształów z gry.

Po piąte – na niektórych płytkach leżą żetony daru lasu (to najczęściej dodatkowe symbole ducha lub żywiołu) i takie płytki stają się łakomym kąskiem.

Koniec końców trywialna – jak mi się wydawało – gra okazała się całkiem składną łamigłówką, w której trzeba myśleć. Może nie jest to mózgożer (to mimo wszystko wciąż gra familijna) ale dezycja które kafelki zabrać naprawdę nie są trywialne. I to mi się w tej grze podoba.

Podsumowanie

Losowość – niewielka (układanie lasu, wybór kart życzeń i złego uroku)
Regrywalność – spora
Skalowalność – dość dobra, choć najlepiej chodzi w 3 osoby
Downtime – o ile gracze wybitnie nie są myślicielami – raczej nie występuje
Mechanika – set collection, punktowanie za przewagi
Brak istotnych wad