Tapestry ma kilka cech, których w mniejszym lub większym stopniu w planszówkach nie cenię. Bardzo wysoki poziom abstrakcji odbierający mi poczucie umocowania części mechanizmów w temacie gry. Rozstrzyganie efektu części akcji rzutem kością. Duże kolorowe figurki które są mi doskonale obojętne, a przy tym wątpliwie użyteczne. Mimo to zostałem fanem Tapestry. Jest coś szczególnego w tej dziwnej grze, w której odtwarzamy rozwój cywilizacji poruszając się pionkami po czterech torach.

A o to gry dla dzieci, które naszym zdaniem zasługują na zauważenie:

Przed wami TOP 5 gier dwuosobowych w/g redaktorów naszego serwisu:

Horror w Arkham to mocna gra dla ludzi o mocnych nerwach, ale przede wszystkim to słuszna dawka klimatycznej przygody. Gra bardzo efektownie realizuje dwa cele: budowanie nastroju totalnej bezradności wobec makabrycznych wydarzeń i utrudnienie graczom efektywnej komunikacji. Gracze nie mogą spać spokojnie - zło czai się tu za każdym rogiem.

Swoją przygodę z planszówkami rozpocząłem (nomen omen) od gier przygodowych. Najpierw był Magiczny Miecz, potem Runebound i Horror w Arkham. Dopiero po jakimś czasie przerzuciłem się na gry euro, ale od tego momentu to głównie one królują w mojej – składającej się z ponad 300 tytułów – kolekcji. W przygodówki gram rzadko i to tylko w te głośniejsze tytułu. No ...

Planszowe Gram Prix trwa… a my tymczasem pochylamy się nad grami familijnymi:

Wsiąść do Pociągu to tytuł, który cieszy się ogromną popularnością. Najlepszym dowodem na potwierdzenie moich słów jest to, jak wiele odmian tej gry można znaleźć na sklepowych półkach. Sama nie jestem fanką tej planszówki, jednak chętnie wypróbowałam jej daleką kuzynkę – logiczną układankę Wsiąść do Pociągu – Zmiana Toru.

Zaczęliśmy od gier imprezowych, dzisiaj rozkminiamy gry klimatyczne. Nad którą planszą poczujesz się jak detektyw / lekarz / rycerz / drukarz? Oto nasze typy gier, o których można powiedzieć wszystko, ale nie to, że są suchymi sucharami.

Poprzedni odcinek historii gier w Polsce zakończyłem informacją o książce. Od prezentacji kilku książek chciałbym z kolei zacząć ten tekst. Głównie dlatego, że właśnie książki i teksty w prasie w dużym stopniu ukształtowały „życie planszówkowe” w Polsce w latach 70-tych XX wieku.

Odnoszę wrażenie, że większość recenzentów w Polsce ma kota. I to nie tylko tego pozytywnego na punkcie planszówek, ale też jego fizyczną, mruczącą wersję. Ja mam nawet dwa. Nie mogło więc się obyć bez zasilenia mojej planszówkowej kolekcji o grę Wyspa kotów autorstwa Franka Westa.