Systemu Pandemic nikomu przedstawiać raczej nie trzeba. Miłośnicy gier bez prądu od wielu lat sięgają po ten tytuł, stawiając czoła różnym zagrożeniom z lepszym lub gorszym skutkiem. Jak w wielu innych przypadkach planszówek należących do grupy “klasyków”, także i ta doczekała się już kilku dodatków oraz alternatywnych wersji. Jej odmiany osadzone są m.in. w Starożytnym Rzymie, czy też świecie opanowanym przez Cthulu. Jestem pewna, że powstanie jeszcze wiele innych wariacji na temat tej kooperacyjnej gry planszowej. Tymczasem zapraszam do lektury recenzji najnowszej z nich – World of Warcraft: Wrath of the Lich King.

Długo się wstrzymywałem z recenzją Glen More II: Kroniki. Chciałem ograć wszystkie dodatki, zobaczyć jak się łączą i w jakich konfiguracjach działają najlepiej. W końcu się poddałem i postanowiłem opisać samą podstawkę, bo po pierwsze już jestem z tym tekstem  mocno spóźniony, a po drugie nawet sama gra podstawowa daje radę i zasługuje na Waszą uwagę.

Czym kierować się wybierając kandydata do miana Najlepszej gry planszowej? Mechaniką? Regrywalnością? Ja postawiłam na emocje. Zadałam sobie pytanie - który tytuł dostarczył mi ich najwięcej? Czy jest taka partia, którą do dziś wspominam z uśmiechem, przypominając sobie, jak z wypiekami na twarzy starałam się pokonać przeciwności losu?

Ciuniek: Jestem prostym człowiekiem. Jeśli do mojej osobistej Najlepszej Gry Roku 2019 wychodzi dodatek, to go kupuję. Rok temu przy okazji pierwszego rozszerzenia to była miła formalność bez szczególnych emocji. Trochę więcej kart i drobna zmiana, która jest istotna jak trzecie miejsce po przecinku. W tym roku na pierwszy rzut oka jest tak samo, bo nowe karty i kafelki nie przewracają niczego do góry nogami. Ale są też perełki, a perełki robią z Res Arcana to, co Preludium robiło z Terraformacją Marsa

Polski przemysł planszówkowy tętni życiem. Rzadko jednak zdarza się, by gry polskich autorów sięgały po znane IP - cieszy więc fakt, że na fali popularności filmu Diuna Denisa Villeneuve i nam się poszczęściło.

Recenzję tę mógłbym właściwie zacząć identycznie jak niedawną recenzję Miasta w chmurach: „Phil Walker Harding – uwielbiam gry tego gościa.”. Żaden z tytułów jego autorstwa jeszcze mnie nie zawiódł. Poza jednym małym wyjątkiem – właśnie wspomnianym MwCh. Czy Neopilis – gra na pierwszy rzut oka nieco podobna do rzeczonego  Cloud City – będzie drugim niechlubnym wyjątkiem czy potwierdzeniem reguły że ...

To urocza gra w zbieranie setów i układanie ich na swojej planszy, aby przyniosły jak najwięcej punktów zwycięstwa. Twist polega na tym, że kiedy układamy zwierzaki, musimy je układać zawsze od lewej strony (choć przynajmniej nie ma znaczenia w którym rzędzie je kładziemy). Zwierzęta mają swoje "umiejętności". W swojej turze musimy najpierw ruszyć jednego, wybranego zwierzaka - jeśli to będzie orzeł - przełożymy go na pole po przekątnej, zajączek przejdzie do przodu zgodnie z ruchem wskazówek zegara, kot się cofnie, niedźwiadek pozostanie w miejscu a kaczuszka poszuka najbliższej kaczuszki.

Ten rok obfitował w pięknie wydane gry. Łąka, Pradawny las, Ghost Advanture: Zakręcona Przygoda, Gutenberg, Amazonia… To tylko niektóre z tych tytułów, w które miałam okazję zagrać, a których grafiki fantastycznie się prezentują. Moim zdaniem na wyróżnienie w powyższej kategorii najbardziej zasługiwałaby gra... która w tej kategorii zgłoszona nie została.

Tapestry ma kilka cech, których w mniejszym lub większym stopniu w planszówkach nie cenię. Bardzo wysoki poziom abstrakcji odbierający mi poczucie umocowania części mechanizmów w temacie gry. Rozstrzyganie efektu części akcji rzutem kością. Duże kolorowe figurki które są mi doskonale obojętne, a przy tym wątpliwie użyteczne. Mimo to zostałem fanem Tapestry. Jest coś szczególnego w tej dziwnej grze, w której odtwarzamy rozwój cywilizacji poruszając się pionkami po czterech torach.

A o to gry dla dzieci, które naszym zdaniem zasługują na zauważenie: