Asara – rzut okiem

Witaj Wędrowcze!

Asara, kraj tysiąca wież, otwiera przed tobą swoje wrota. Wkraczaj śmiało do cudownego świata, pełnego pałaców z białego alabastru i wież o złotych kopułach. Już z daleka ujrzysz wznoszące się ku niebu rusztowania i zmyślne machiny, dźwigające w górę ciężkie elementy budowli. Wieść o tym, że kalif zaprosił najbieglejszych w swej sztuce budowniczych do upiększenia miast swego kraju szeroko rozniosła się po świecie. Skoro pokonałeś taki szmat drogi, by tu trafić, ty też stań do rywalizacji o to, kto wybuduje najwspanialszą wieżę.

Rzut oka na okładkę najnowszego numeru Świata Gier Planszowych skłonił mnie do przypuszczenia, że może kogoś zainteresuje, co też za grę trzyma pokazana na okładce niewiasta. Ta gra to Asara, jedno z najnowszych dzieł znanego i uhonorowanego wieloma nagrodami duetu Wolfgang Kramer – Michael Kiesling.

Najpierw trochę o tym, o co chodzi w grze.

Gracze wcielają się w role mistrzów budowlanych, noszących imiona Timanis, Mirar, Leiard oraz Faraiel i starają się zdobyć jak największy prestiż na dworze kalifa. Mają cztery lata czyli cztery rundy gry na wybudowanie jak najwięcej, jak najwyższych i jak najwspanialszych wież. Aby tego dokonać, wysyłają swoich pracowników na rynki, gdzie można zakupić różne elementy budowli. Na każdym z czterech rynków można kupić inne elementy – podstawy, środki, okna i szpice.

Elementy mogą być wykonane z pięciu różnych materiałów, co symbolizują różne kolory – brązowy, zielony, czerwony, czarny i biały. Niektóre elementy mają złote zdobienia. Ceny materiałów są różne ale różny jest też prestiż, który przynoszą na zakończenie gry. Kto na zakończenie gry będzie miał najwięcej punktów prestiżu, zostanie zwycięzcą.

Ruch każdego gracza składa się z dwóch czynności:

1. Wysłanie pracownika
2. Wykonanie akcji

Wysyłanie pracownika to położenie karty na planszy. Obowiązują przy tym następujące zasady:

• · Jeżeli na danym obszarze nie ma jeszcze żadnej karty, można położyć kartę dowolnego  koloru.
• · Jeżeli na danym obszarze jest już jedna lub więcej kart, gracz musi położyć kartę takiego samego koloru, jak został położony wcześniej.
• · Jeżeli gracz chce położyć kartę na jakimś obszarze, a nie ma (lub nie chce zagrać) karty w kolorze, który został wcześniej na tym obszarze umieszczony, może położyć dwie dowolne karty obrazkami do dołu na jednym polu tego obszaru.

W zależności od tego, jaki obszar gracz wybrał, gracz może wykonać jedną z pięciu akcji:

• · Zakup elementu wieży
• · Budowa wieży
• · Wzięcie z banku dodatkowych pieniędzy
• · Skorzystanie z Domu Szpiega czyli zakup elementu z zakrytego stosu
• · Uzyskanie Łaski Kalifa czyli prawa rozpoczynania następnej rundy i dodatkowy punkt na zakończenie roku

Każda wieża musi mieć jedną podstawę i jeden szpic. Może też mieć (ale nie musi) dowolną liczbę elementów środkowych i okien. Wszystkie elementy wieży muszą być z tego samego koloru. Za wybudowanie lub rozbudowanie wieży gracz płaci tyle Asari (to waluta gry) i dostaje tyle punktów prestiżu, ile nowych elementów wykorzystał.

Każda z czterech rund gry zaczyna się od przydzielenia graczom kart (czyli pracowników) i pieniędzy, a kończy się przyznaniem punktów – za każdą posiadaną wieżę, za każdy element ze złotym zdobieniem i za Łaskę Kalifa gracz otrzymuje po jednym punkcie.

Na zakończenie gry jest jeszcze końcowa punktacja, w której punkty przyznawane są za największą i drugą liczbę wież, za najwyższą i drugą z wszystkich wież oraz za dwie najwyższe wieże w każdym z pięciu kolorów.

Jak widać z tego opisu Asara jest grą typu worker placement. Ponoć na targach w Essen niektórzy byli zawiedzeni Asarą, bo nie ma w niej żadnych innowacyjnych pomysłów. Ale jak napisał na swojej stronie Bruno Faidutti, wszystkie elementy tej gry są bardzo dobrze poskładane i zbalansowane. Zresztą zdania innych recenzentów są podobne – Asara nie niesie z sobą żadnych przełomowych idei, ale jest to bardzo dobra eurogra na wieczór w rodzinnym gronie. Co wpływa na tę „familijność” Asary? Przepisy są stosunkowo proste i łatwe do zapamiętania. Czas rozgrywki to 45-60 minut. Rodzinnej rozgrywce sprzyja też to, że wszyscy gracze zyskują punkty – jeden mniej, drugi więcej, ale każdemu punktów przybywa. No i oczywiście jakość wykonania – elementy gry są nie tylko ładne, ale też funkcjonalne, np. parawany, za którymi gracze ukrywają pieniądze i zakupione elementy, są wykonane ze sztywnej tektury

Jak powiedział Kapustka w „poessenowym” wydaniu Planszostacji, Asara wygląda tak, jakby jej twórcą był Knizia a nie Kramer. Chodziło mu przede wszystkim o wieloparametrową punktację na koniec gry. Mnie z kolei Asara w pierwszej chwili skojarzyła się z Knizią z całkiem innego powodu. Tematyka gry przypomina grę Knizii Palazzo – w obu kupuje się elementy, z których powstają punktowane na końcu budowle. Ale to jedyne podobieństwo, bo karty pełnią w obu grach całkiem inne role, inaczej kupuje się elementy, według innych zasad buduje itd.

Plusy:

+ proste reguły

+ krótki czas rozgrywki

+ efektowne wykonanie

+ niska cena (w stosunku do zawartości pudełka)

Minusy:

– brak innowacyjnych pomysłów

– zbyt lekka dla wymagających graczy